Lego tu, Lego tam, Lego w całym domu mam :-)

Fascynacja lego trwa :-) od kilku miesięcy nie liczy się nic tylko lego.

Samochody poszły w odstawkę ale oczywiście jak chcę je pochować to słyszę: nie, proszę tak je uwielbiam. 

Czasem schowam kilka sztuk i akurat wtedy Kubie przypomina się o samochodach i oczywiście szuka tych które schowałam. Samochodzików ma mnóstwo, nie wiem jak w tym tłumie aut jest wstanie wyszukać brakujących - echhh to chyba fenomen dzieci.

Jak już wiecie w naszym domu zamieszkuje tłum ninjago oczywiście lego ninjago. 

Największy Ninja wygląda tak :-) Jay to ulubiony bohater Kubusia.

W kolekcji lego jest również lego city a w nim m.in. policja lego city. To dopiero jest szaleństwo!

Jestem fanką "luźnych" klocków czyli takich z których nie trzeba budować konkretnej rzeczy tylko trzeba użyć wyobraźni. Tu Kuba jest mistrzem - w chwilę potrafi wybudować przeróżne pojazdy. 

Mikołaj przyniósł Dyziowi wymarzony posterunek policji lego (dzięki temu udało nam się pochować sporo innych zabawek bo trzeba było zrobić miejsce na tego giganta). 

Tak więc bawimy się w policję i rabusiów. Oczywiście Kuba jest policjantem a ja muszę być rabusiem a raczej rabusiami ;-)

Gdy mówię Kubie że teraz ja chcę być policją słyszę: nie możesz, ja trenuję jak łapać rabusie bo jak dorosnę będę policjantem.

Choć powiem Wam że wolę być już rabusiem niż nindroidem :-) 

Do ulubionych serii lego dołączyła również seria Minecraft.

Kuba marzył o jakimś zestawie Minecraft ale skoro są kategorie wiekowe to ja się będę ich trzymać. 

Ogląda na tablecie filmiki z YouTube jak chłopcy grają w tą grę albo prezentacje tych zestawów. Ulubionym bohaterem jest Alex.

Marzył o zestawie właśnie z tą figurką - oczywiście był to chyba najdroższy zestaw. 

Wiedziałam że i tak nie kupię tłumacząc że jest na to za mały. 

Chciał, chciał i dostał ale nie lego tylko poduszkę ;-)

Co ja się przy niej namęczyłam ale wyszła i chyba nawet wygląda jak głowa Alexa ;-)

Tak wygląda Alex

źródło: internet

Cała kolekcja poduszek Lego :-)

list od Świętego Mikołaja

Nasze święta zaczęły się od choroby męża a potem Dyziek złapał wirusa. Młodziak niestety długo walczył z wirusem :-( Nigdy tak ciężko nie znosił wysokiej temperatury. Nawet w Wigilię kiedy mieliśmy przygotować ciasteczka dla św. Mikołaja usłyszałam żebym to ja zrobiła - echhh bidulek nawet na to nie miał siły.

Zapytacie czemu ciasteczka dla Mikołaja?

Opowiem Wam wszystko od początku :-)

Kiedy Kuba miał trochę ponad dwa latka i zbliżały się święta czytałam Mu bajkę jak to Mikołaj podrzuca prezenty. 

W Wigilię gdy przyszedł czas na podrzucenie prezentów (wtedy Wigilia była u nas) poprosiłam mamę aby zabrała Dyzia do Jego pokoju aby Go przebrać a w tym czasie ja z Piotrkiem zabraliśmy się za podrzucanie prezentów. Gdy już były podrzucone wybiegliśmy wszyscy do kuchni a moja mama z Dyziem weszła do pokoju i zawołała, że Mikołaj już podrzucił prezenty. 

No i wtedy się zaczęło. Wielka rozpacz, że Kuba nie zobaczył Mikołaja. Nie pomogły żadne tłumaczenia, że Mikołaja ukradkiem podrzuca prezenty. 

Był wielki płacz. Kubuś uciekł do swojego pokoju z płaczem i powiedział, że On nie chce prezentów On chce Mikołaja. 

W życiu nie przypuszczałam że dziecku może bardziej zależeć na Mikołaju niż na prezentach. 

Szybko wyciągnęłam sznureczek i małe dzwoneczki. Dzwoneczki szybko nawlekłam na sznurek, rzuciłam na balkon. Piotrek zrobił kilka śladów butów na śniegu (haha to jeszcze była śnieżna zima). Pobiegłam po Kubę i zaczęłam tłumaczyć, że Mikołaj zawsze zostawia jakiś ślad. 

Ufff udało się. Ślady butów i dzwoneczki (powiedzieliśmy że odpadły od zaprzęgu reniferów) jakoś załagodziły sprawę i Kubuś ruszył w stronę prezentów.

Od tamtego czasu wiedząc jak bardzo Kuba pragnie zobaczyć Mikołaja postanowiliśmy że Mikołaj będzie nas odwiedzał :-) i będzie widział się z Kubą :-)

Rok później kupiliśmy strój Mikołaja i za Mikołaja przebierał się Dyzia dziadek :-)

Wszystkie prezenty pakowaliśmy do wielkiego worka i wynosiliśmy do schowka. 

Teść niby na chwilę wychodził do sklepu a tak naprawdę czmychał do schowka, przebierał się i przychodził jako Mikołaj.

Kuba widząc Mikołaja zamierał, nie wiedział co ma powiedzieć ale było widać Jego radość.

Dyziek dostawał czapkę Mikołaja i wtedy stawał się pomocnikiem św.Mikołaja. 

Najpierw była rozmowa czy był grzeczny, potem jakiś wierszyk itd no i rozdawanie prezentów.

Tylko biedny dziadek nie miał nigdy okazji spotkać Mikołaja, co roku Kuba opowiadał dziadkowi, że był Mikołaj, przyniósł wszystkim prezenty i że dla dziadka też zostawił.

Był dumny i blady że został pomocnikiem. Zawsze dostawał też drobny prezencik a raczej pamiątkę pomocnika św.Mikołaja np. świecąca bombkę.

W tym roku mieliśmy problem bo przecież Kuba to już duży facet ma 6 lat!

No i pytanie - przebierać dziadka licząc na to że wnusio Go nie rozpozna? Czy jednak nie przebierać?

Dyziek chodzi do zerówki i tam już chodzą plotki że mikołaj nie istnieje. 

Ja wychodzę z założenia że im dłużej dziecko wierzy w Mikołaja tym dłużej ma frajdę z Gwiazdki.

Długo dumałam co zrobić ale stwierdziłam, że jednak nie przebieramy dziadka - jeśli Kuba by Go rozpoznał czar Mikołaja by prysł.

Wymyśliłam chytry plan :-)

Zaczęło się w Mikołajki :-)

Gdy tylko Kuba się obudził pierwsze co usłyszałam: Mama Był Mikołaj! Są prezenty!

Gdy rozpakował już co miał rozpakować stwierdził że idzie szukać dalej. 

Nagle usłyszeliśmy: mama, tata zobacz co znalazłem!

Wparował do pokoju z małym zielonym bucikiem.

Okazało się że to bucik elfa - biedak Elf tak się śpieszył że nawet nie zauważył kiedy go zgubił :-)))

Tu mój plan wypalił ale przed nami była trudniejsza sprawa - Wigilia bez Mikołaja.

Co kilka dni mówiłam Kubie, że pewnie w tym roku to Mikołaj do nas nie zajrzy bo już był tyle razy więc teraz pora na inne dzieci, które jeszcze Go nie widziały.

Niestety średnio to przekonywało Kubę więc dopracowywałam swój plan :-)

Nadeszła gwiazdka. 

Rano gdy Kuba wstał na krzesełku przy Jego łóżku czekał rulonik :-)

Przybiegł szybko z nim do nas bo nie wiedział co to jest.

To był list, list od św. Mikołaja!

Mikołaj pisał w nim że Elfy doniosły Mu jaki to Kuba był grzeczny :-) Poinformował też że ze względu na to że Kuba już od kilku lat jest dzielnym pomocnikiem Mikołaja, już nie raz siedział na mikołajowych kolanach i pomagał Mu przy wręczaniu prezentów to teraz już wie jak to się robi i świetnie poradzi sobie bez Mikołaja. Mikołaj bowiem musi odwiedzić dzieci które jeszcze go nie widziały.

Poprosił aby zostawić uchylone okno aby mógł się przez nie dostać niezauważony. Poprosił również o kilka ciasteczek bo jest wielkim łasuchem :-) Obiecał natomiast że zostawi dla Kuby i Jego bliskich prezenty :-) 

To co Kubie najbardziej się podobało to to że Mikołaj poprosił aby Kubuś po otworzeniu prezentów stanął przy oknie i szeroko się uśmiechnął to będzie znak dla Mikołaja że prezenty, które wybrał podobają się Kubusiowi :-)

Podobny list jednak o innej treści :-) otrzymał mój mężuś :-) Haha Mikołaj nie prosił o uśmiech w stronę gwiazd :-)

To nie koniec mojego planu :-)

Gdy Kuba podszedł do okna aby przesłać uśmiech do Mikołaja coś tam znalazł :-)

Biedy Mikołaj teraz marznie bo zapomniał o swojej rękawicy ;-)

Powiem Wam że miałam łzy w oczach jak Kuba stał i uśmiechał się w kierunku gwiazd.

Cieszyłam się że mój plan się powiódł ale zdałam sobie również sprawę z tego jak On szybko dorasta. Jest już taki duży i pewnie chwila moment i wiara w św.Mikołaja zniknie.

Ciesze się że mam tak wspaniałego synka, że jest już tak duży że mogę z nim porozmawiać ale jednocześnie zdaję sobie sprawę że czas tak szybko mija, że lada chwila i kumple będą ważniejsi, że przytulski przed snem i po przebudzeniu skończą się.

Więc drodzy rodzice tulcie, całujcie ile się da bo czas mija tak szybko!

Swoją drogą jak fajnie było być dzieckiem i wierzyć w cud Świętego Mikołaja!

Dla tych co nie wierzą... może uwierzą..... ;-)

Kochani w Nowym Roku życzę Wam abyście byli zdrowi, spełniali swoje marzenia i osiągali sukcesy!

Bake My Day! Słodki post :-)

Szaro, buro i mokro - wrrrrr nie lubię takiej jesieni. Poranek zapowiadał cudowny słoneczny dzień ale zamiast promyków słońca mamy krople deszczu. 

Ta pogoda mnie dobija :-( Jestem meteopatą więc wiatr powoduje że mam silne bóle głowy. Do tego jestem przeziębiona echhh wszystko na raz.

Ostatnio kupiłam preparat na przeziębienie XXXX - bo mamy przecież nie chodzą na zwolnienie :-) i powiem Wam że pomógł, czuje się lepiej.

Zawsze w taką pogodę lubię jak w domu pachnie jakimś przysmakiem :-) 

Daje mi to poczucie przytulności i ciepła. 

Tak więc postanowiłam narobić smaku sąsiadom i skusiłam się na bułeczki cynamonowe. Oczywiście własnej roboty.

Nim podzielę się z Wami przepisem pokażę Wam moje najnowsze słodkie, cukierkowe fartuszki kuchenne. Te akurat są w rozmiarze dziecięcym.

Pierwszy to bawełna w delikatnym jasnym różu w białe grochy. Żeby było słodko namalowałam na fartuszki piętrowy tort i zrobiłam napis Bake My Day :-)

Drug fartuszek jest w różowym kolorze - trafiłam fajną tkaninę bo jest lekko perłowa :-) Haha kolor nazwałam róż Barbie :-)

Na fartuszku też jest napis Bake My day - nie powiem ile się namęczyłam żeby zrobić tą czcionkę. "wisienką na torcie" jest słodka babeczka czy też muffin.

Baaaardzo mi się podoba ten fartuszek.

Dwa kolejne fartuszkiuszyte są z bawełny w drobną biało-szarą krateczkę.

Wzory fartuszków są już Wam znane z mojego bloga czyli Ciastek i wypukłe serduszko z czapką szefa kuchni. 

Dodałam kieszonki, które ozdobiłam dzianinową różową falbanką (ba! nawet potrójną :-) )

A teraz przepis na babeczki cynamonowe. 

Dostałam go od koleżanki.

Są mega pyszne!!!!!

Zachęcam Was do wypieku :-)

Składniki:

*na bułeczki:

- 1 1/2 łyżeczki drożdży instant,

- 1/4 szkl. maślanki (temp. pokojowa),

- 2 jajka,

- 7 łyżek (100g) miękkiego masła (6 do ciasta, 1 łyżka do wysmarowania miski),

- 1/2 szkl. (110g) cukru,

- 5 - 5 1/2 szkl. (800-880g) mąki,

- 2 łyżeczki soli,

- 1 szkl. ciepłej wody

*na nadzienie:

- 330g (1 1/2 szkl.) cukru trzcinowego,

- 2 łyżki cynamonu,

- 100g miękkiego masła,

- 1 łyżeczka mąki ziemniaczanej

*na polewę:

- 125g serka mascarpone,

- 1 szkl. (170g) cukru pudru,

- 50g miękkiego masła,

- 1/2 łyżeczki soku z cytryny,

- 1 łyżeczka ekstraktu waniliowego,

- 1/2 łyżeczki soli

(ja często robię bez polewy)

Wykonanie:

1) Do dużej miski wlać ciepłą wodę, dodać cukier i suche drożdże. Wymieszać dokładnie i odstawić na 5-10 min, aż zaczną się tworzyć bąbelki.

2) W rondelku rozpuścić 6 łyżek masła i ostudzić je.

3) Wymieszać 4 szkl. (640g) mąki z solą (2 łyżeczki).

4) Do mieszanki drożdżowej dodać ostudzone masło, maślankę i jajka, i zmiksować.

5) Miksując na niskich obrotach, dodawać partiami mąkę. Po wykorzystaniu 4 szkl. mąki trzeba sprawdzić czy ciasto klei się do boków miski. Jeśli tak - trzeba dodawać jeszcze po pół szklanki mąki, aż ciasto będzie sprężyste i niekleiste. Miksować jeszcze przez 5 min. na niskich obrotach lub ugniatać na posypanej mąką stolnicy.

6) Wyłożyć ciasto na posypaną mąką stolnicę i chwilę ugniatać. Z ciasta uformować kulę. 

7) Pozostałą łyżką masła wysmarować wnętrze miski (może być ta po cieście ale trzeba ją umyć i osuszyć) i włożyć do niej ciasto.

8) Przykryć miskę czystą ściereczką i odłożyć w ciepłe miejsce do wyrośnięcia, na 1,5-2 godziny, aż podwoi swoją objętość.

9) W międzyczasie wymieszać cukier trzcinowy, cynamon i mąkę ziemniaczaną. Odstawić.

10) Blachę wyłożyć papierem do pieczenia, tak, żeby pokrywał też boki blachy.

11) Wyrośnięte ciasto wyłożyć na posypaną mąką stolnicę i rozwałkować na prostokąt o wymiarach 45 cm w pionie x 60 cm w poziomie.

12) Rozsmarować miękkie masło palcami po rozwałkowanym cieście, pozostawiając ok. 2 cm wolnego miejsca wzdłuż dolnego dłuższego boku.

13) Posypać ciasto mieszanką cukru i cynamonu na całej powierzchni posmarowanej masłem (bez dolnego "czystego" paska). Delikatnie przejechać wałkiem po cieście, przygniatając sypkie składniki nadzienia do masła.

14) Zwinąć ciasto w rulon, zaczynając od górnego, dłuższego boku, zwijając w swoją stronę aż do "czystego"paska.

15) Pokroić rulon na pół, potem każdą połowę znowu na pół, a każdą ćwiartkę na 3 części. Układać na blasze "wnętrzem" do góry, zachowując nieco odległości między bułeczkami.

16) Blachę przykryć czystą ściereczką i odstawić bułeczki do wyrośnięcia na min. 1 h.

17) Ok. 10 min przed końcem tego czasu nastawić piekarnik na 180C.

18) Piec bułeczki 20 min., aż się ładnie zarumienią.

19) Mascarpone i masło. Zmiksować na puszystą masę.

20) Dodać cukier puder, sok z cytryny, sól i ekstrakt waniliowy, i zmiksować na gładką polewę.

21) Upieczone bułeczki odstawić na kilka chwil, żeby lekko ostygły, następnie łyżeczką posmarować wszystkie połową ilości polewy. Odczekać kilka minut, aż jeszcze trochę ostygną i posmarować resztą polewy.

Smacznego!!!

Lego przygoda ciąg dlaszy :-)

Nie ma to jak rozpieścić swoje dziecko :-)

Mamusia szyje więc i dzieciątko na tym zyskuje.

Ostatnio między zamówieniami znalazłam chwilę żeby uszyć coś dla Dyzia.

Miała być pościel - materiał już jest, Kuba w trakcie wizyty ze mną w sklepie z tkaninami wypatrzył bawełnę w uszka myszki Miki. Zawsze idę po konkretną tkaninę a wracam z siatą.

Na pościel jeszcze przyjdzie czas :-) 

Zabrałam się za poduszkę ale poduszka miała być wielką niespodzianką.

Kuba do ostatniej chwili nie wiedział że tą niespodzianką będzie poduszka główka ludzika lego.

Jak to dobrze mieć w domu półę z tkaninami która nazywa się "przydasie".

Wygrzebałam żółtą bawełnę. Rach ciach i lego poduszka gotowa.

Ach jak Kuba się zachwycał. 

Aż mi się miło zrobiło jak kilka dni później nadszedł poniedziałek czyli dzień kiedy mogą przynosić zabawki do szkoły i co moje kochane dziecko zaczęło pakować do plecaka?

Poduszkę lego ludka! :-)

Teraz mam zamówienie na poduszkę lego minecraft. hmmm mam nadzieję że dam radę :-)

A teraz zmykam kończyć swoje przetwory :-) Przeciery pomidorowe i suszone pomidory już dawno zrobione. Teraz padło na śliwki - uffff jeszcze zdążyłam kupić. Niestety te najlepsze mnie ominęły bo musiałam na kilka dni wpaśc do szpitala. Ale jednak trochę słoiczków będzie. Mniam, mniam! Pycha!

Lego Ninjago party

Dlaczego czas tak szybko leci?! 

Mam wrażenie że z roku na rok czas mija mi szybciej. Pomijam fakt że z chęcią bym wydłużyła dobę ale najgorsze jest to że tydzień za tygodniem mija błyskawicznie :-( 

Niby nie czuje się staro ale jak oglądam zdjęcia, wracam do wspomnień, odwiedzam miejsca które pamiętam z dzieciństwa to zaczynam zdawać sobie sprawę z tego że jednak najmłodsza to ja już nie jestem :-(

Tak samo nie wiem kiedy zleciało 6 lat bo tyle właśnie skończył w tym roku Dyzio. Dopiero ca mała Kruszynka pojawiła się na świecie a tu już taki duży chłopak.

Patrzę na Niego i łapię każdą chwilę kiedy tylko mogę się do Niego przytulić, wycałować i nacieszyć Jego jeszcze dziecinnością. 

Wiek mojego dziecka dociera do mnie gdy słyszę Jego tekściki typu:

"Ile Ty masz lat że mnie tak traktujesz?"

"Mam swój rozum więc jak nie chcę to nie muszę" - tekścik gdy mówię do Niego JEDZ!

Wraz z wiekiem pojawiają się kolejne fascynacje bohaterami bajek.

Jak wiecie były już żółwie ninja, angry birds i kilka innych. Teraz pojawiło się Lego Ninjago.

Cały pokój Kuby wypełniony jest zestawami lego ale cieszę się że wyobraźnia mojego dziecka pozwala Mu na budowanie własnych budowli Lego Ninjago. 

Jakiś czas temu dostał gigantyczny karton klocków - klocków którymi bawił się kiedyś mój mąż, potem Jego kuzyn a teraz Kuba.

Haha Piotrek miał mega frajdę w przeglądaniu klocków - taki powrót do dzieciństwa :-)

W każdym razie lego ninjago to hit w naszym domu. Więc co sobie wymarzył Dyzio?

Urodziny w tematyce Lego ninjago!

Wszystko fajnie tylko po przejrzeniu internetu okazało się że nie ma nic urodzinowego w tej tematyce.

I tak mamusia chcąc spełnić marzenie dziecka przez dwa tygodnie robiła urodzinowe dekoracje lego ninjago.

Jedyne w czym się poddałam to figurki na tort. Mogę robić mnóstwo rzeczy ale lepienie to dla mnie dramat! Tort zrobiłam sama ale figurki zrobiła koleżanka :-)

Zaczęłam od zaproszeń - co ja się namęczyłam żeby wymyślić czcionkę którą wypełniłam zaproszenia. Ale udało się ! Wyszło super i co najważniejsze wszyscy dostrzegli że czcionka jest w stylu ninja :-)

Było mnóstwo wycinania :-)
Zrobiłam Gwiazdki czyli broń jednego z Ninja, opaski oczy lego ninja, brody i napisy na patyczkach.

Na stole znalazły się kubeczki w kolorze ulubionego Ninja oczywiście też z oczkami oraz słomki (naturalnie z oczkami ;-) )

Były też zagadki - to akurat nie był mój pomysł, ściągnęłam go z innego bloga.

Nawet butelki z napojami miały oczka :-)
Największym wyzwaniem było zrobienie girlandy z napisem
Happy Birthday.
Wszystko rysowałam i pisałam sama więc czarnych markerów trochę zużyłam :-)
Po narysowaniu kilku par oczek doszłam do takiej wprawy że mogłabym je rysować z zamkniętymi oczami ;-)
"Stojak" na sztućce zrobiłam z klocków lego.

Drużyna ninjago otrzymała opaski z imionami. Każdy Ninja mógł zrobić "pokaz" swoich umiejętności karate co zostało uwiecznione na zdjęciach.
Tu Kuba i Jego przyjaciel Adaś :-)

Była też chwila ciszy - Goście oglądali bajkę a potem były zagadki dot filmu :-)

Nawet balony musiałam malować - to już była ostatnia rzecz, oczka robiłam jak już schodzili się Goście. Kuba ozdabiał stół - sam wpadł na pomysł aby balony postawić na kubeczkach.

Był też tort :-)

Drużyna ninja szalała, pod koniec imprezy gdy została mała grupka były również tańce. Haha największym tancerzem okazał się Kuba :-)

W podziękowaniu za uśmiech, super zabawę i cudowną atmosferę każdy Ninja otrzymał lizaka. Haha nie muszę dodawać że przerabianego na ninja :-) Zrobiłam lizaki we wszystkich kolorach ninja :-)

Pracy miałam mnóstwo ale radość i duma Kuby nieoceniona :-)
Cieszę się że mogłam spełnić marzenie mojego słodkiego Dyzia.